خــستــہ امـ

خــستــہ امـ

از صبورے خــستـــہ ام

از فــَریــــادهایے که در گـــلویـــم خفـہ مانـد

از اشـــــــک هایــی که قـاه قـاه خنــــده شـב

و از حــــرف هایے که زنـــده بہ گـــور گــَشت در گــورستاטּِ دلـــــم

آســــاטּ نیست در پــَس خـــنـده هاے مصــنوعے گریــہ هاے دلت را

در بــی پنـــاهیت در پشت هـــــزاراטּ دروغ پنهـــاטּ کنے

ایــــטּ روزهــا معنے را از زنـدگـــے حذف کــرבه امـ

برایـــم فرق نمــےکــُنـد روزهایـــم را چگونــہ قربانـے کنمـ